'โควิด ชีวิต ความหวัง' โดย ดรณ์ อมาตยกุล

ดรณ์ อมาตยกุล คือเจ้าของภาพชุดนั้น ที่พวกเราเคยเห็น บ้านและสวน Explorers Club ขอชวนเขามาพูดคุยถึงที่มาที่ไป ของภาพถ่ายสะท้อนสังคมชุดนี้ และพิเศษสุดกับภาพถ่ายอื่น ๆในชุดเดียวกันนี้ที่ยังไม่เคยเผยแพร่ที่ไหนมาก่อน

ในวันที่สถานการณ์ของโควิด-19 ยังคงอยู่ แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินอยู่เช่นกัน การดิ้นรนครั้งใหญ่ของผู้คนที่ต้องเอาตัวรอดจากโรคระบาด และดำรงชีพไปพร้อม ๆ กัน มันช่างยากเหลือเกิน สำหรับภาพถ่ายของ ดรณ์ อมาตยกุล ชุดนี้ หลายคนคงคุ้นตากับภาพถ่ายชุดหนึ่งที่ถูกแชร์กันไปแล้วมากมาย ภาพถ่ายที่แสดงถึงผู้คนและบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไป จากความคึกคักกลายเป็นความเงียบเหงา

จริง ๆ แล้วดรณ์ได้เริ่มถ่ายภาพชุดนี้ไว้ตั้งแต่ช่วงเดือนเมษายนที่ผ่านมา จากการที่มองเห็นความเปลี่ยนแปลงไปของเมืองที่คุ้นเคย ความรู้สึกสะเทือนใจต่อภาพที่เห็นตรงหน้า พ่อค้าแม่ค้าที่กำลังรอลูกค้า รถรับจ้างที่จอดพักในวันที่ไร้ผู้โดยสาร หรือแม้แต่สถานที่ที่เคยคึกคัก คลาคล่ำไปด้วยผู้คน กลับกลายเป็นความเงียบเหงาเข้ามาแทนที่ สิ่งเหล่านี้คือแรงผลักดันที่ทำให้เขาต้องการออกมาบันทึกภาพเหล่านี้เอาไว้ เพื่อบอกเล่าความรู้สึกแทนคำพูดเป็นร้อยเป็นพันคำออกไปสู่สาธารณะ

ดรณ์เล่าว่าในขณะที่ถ่ายภาพไปก็รู้สึกเศร้าใจไปพร้อม ๆ กัน ภาพในแต่ละภาพมันถูกแสดงออกมาผ่านความรู้สึกที่แท้จริง สีหน้า แววตา ท่างทางและบริบทต่าง ๆ ตรงนั้นมันอธิบายถึง สิ่งที่เกิดขึ้นของสถานการณ์ตอนนี้ได้หมดเป็นอย่างดี

ส่วนใหญ่ภาพที่เกิดขึ้นมาจากสถานที่ที่ดรณ์คุ้นเคยอยู่แล้ว เขาตระเวนสะพายกล้องเก็บภาพอยู่นานหลายวัน บางวันก็ออกมาหลายรอบ แล้วแต่จังหวะเวลาที่จะอำนวย ภาพบางภาพกว่าได้มา ก็ต้องรอจังหวะ ไม่ว่าจะแสง จะผู้คนหรือรวมถึงองค์ประกอบอื่น ๆ ล้วนแต่ต้องอาศัยมุมมอง และประสบการณ์ หากตัดสินใจกดชัตเตอร์ช้าไป อาจพลาดภาพที่สวยที่สุดภาพหนึ่งไปเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นเรื่องจังหวะและเวลานั้นสำคัญมากสำหรับภาพถ่ายชุดนี้ เขาพยายามถ่ายภาพแต่ละภาพออกมาให้ดีที่สุด ก่อนที่จะนำไปปรับแต่งเพียงแค่สีและน้ำหนักของภาพ เพื่อให้สื่อสารอารมณ์ออกมาได้ตรงกับความต้องการมากที่สุดเท่านั้น

ดรณ์เล่าต่อว่า ตอนแรกเองก็ตั้งใจถ่ายเพื่อลงโซเชียลมีเดียส่วนตัวเท่านั้น ไม่คิดว่าหลังจากที่โพสต์ลงไปแล้วจะได้รับการตอบรับมากมายขนาดนี้ เป็นอะไรที่เกิดคาดไว้มาก เป็นไปได้ว่าภาพถ่ายชุดนี้คงตรงใจของหลาย ๆ คน ที่กำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้ ซึ่งเราก็ขอเลือกที่จะไม่มีคำบรรยายภาพเลย เพื่อให้ภาพถ่ายทำหน้าที่สื่อสารให้คนดูได้เข้าใจด้วยตัวมันเองแทน

ภาพบรรยากาศ สถานที่ และชีวิตผู้คนที่กำลังตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากในขณะนี้จะถูกประดิษฐ์ก็เพียงแค่สีและองค์ประกอบเพื่อความงดงามทางศิลปะก็เท่านั้น แต่นี่คือเรื่องจริงที่ไม่ได้ถูกจัดฉาก และหวังว่า ความรู้สึกเป็นร้อยเป็นพันคำที่อยู่ในภาพเหล่านี้จะสื่อสารออกไปให้เราได้รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้บ้าง

คิดว่าอย่างหนึ่งที่เราได้จากภาพถ่ายชุดนี้แน่ ๆ ก็คือการไม่ได้ออกมาเห็นของจริง มัวแต่นั่งอยู่ในห้อง มีคนเสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำ ไม่ได้ออกมาใช้ชีวิตแบบคนเดินถนน มันจะไปเข้าใจและสัมผัสถึงความยากลำบากของผู้คนอย่างแท้จริงได้อย่างไรจริงมั้ย…