Gilgit-Batistan ดินแดนเหนือสุดในปากีสถาน ที่สวยงามราวกับหลุดเข้าไปในภาพวาด ปันความอิ่มเอมใจโดยชาว CountUp ชุมชนคนวัยเลขห้า ที่ไม่อยากจับเจ่าอยู่บ้าน หรือเป็นมนุษย์ลุง-มนุษย์ป้า แต่อยากใช้ชีวิตให้โลกอิจฉาด้วยการออกไปท่องเที่ยวตามฝัน
ต้นฉบับนี้ส่งตรงมาจาก ‘ปิยรัตน์ ชุณหสวัสดิกุล’ หรือ ‘บิ๊ก’ (เราขอเรียกว่า ‘พี่บิ๊ก’ แล้วกัน) นอกจากรูปภาพธรรมชาติแห่ง ‘กิลกิต-บัลติสถาน’ (Gilgit-Batistan ดินแดนเหนือสุดในปากีสถาน) ที่เหมือนต้องมนต์สะกดโดยพลันเมื่อได้เห็นแล้ว เชื่อเหลือเกินว่าทุกตัวอักษรที่พี่บิ๊กถ่ายทอดและเรียบเรียงมาเป็นเรื่องราวชวนอ่าน (สนุกจนพวกเราแทบจะไม่ต้องปรุงแต่งข้อความใดใหม่) จะส่งต่อแรงบันดาลใจดี ๆ ให้ใครได้อีกมหาศาลเลยล่ะ
“หลายคนยังมีภาพจำเกี่ยวกับประเทศปากีสถาน ว่ามีแต่ความรุนแรง อย่างระเบิดพลีชีพบ้าง การจับตัวประกันบ้าง อยากบอกว่าส่วนมากเกิดขึ้นที่เมือง Karachi ที่อยู่ทางใต้สุดของประเทศ ห่างจากเขต Gilgit- Baltistan ที่เราไปเที่ยวถึง 2,000 กิโลเมตร ถ้าขับรถก็ใช้เวลาร่วม 25 ชั่วโมง”
“Gilgit-Batistan เป็นดินแดนทางเหนือสุดของปากีสถาน ความสวยงามของธรรมชาติทั้งภูเขา แม่น้ำ ลำธารเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในภาพวาดมากกว่าโลกความจริง หุบเหวลึก ลึกมากจนทำให้หายใจไม่ทั่วท้องทุกครั้งที่เรามองลงต่ำ แต่ธรรมชาติรอบ ๆ ที่สวยงาม ก็ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอม เป็นความขัดแย้งสุดขั้ว ที่ทำให้เรารู้สึกประทับใจกับการเดินทางครั้งนี้ และอยากแบ่งปันประสบการณ์ให้เพื่อน ๆ ได้รู้ว่า ปากีสถานไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แถมมีธรรมชาติที่สวยงามมาก ๆ ไม่แพ้ที่ไหนในโลก ถ้าดูจากรูป ก็คงนึกไม่ถึงว่าที่นี่คือปากีสถาน”
“ต้องบอกก่อนว่าทางการปากีสถานไม่อนุญาตให้เราเดินทางท่องเที่ยวเอง เราต้องเดินทางไปกับเอเยนต์ท่องเที่ยวท้องถิ่นเท่านั้น การวางแผนเดินทางเลยกลายเป็นเรื่องง่ายมากผ่าน whatsapp บอกโจทย์ว่าเราอยากไปเที่ยว Gilgit-Baltistan แบบครบทุกจุดเช็กอิน ทางเอเยนต์จะจัดตารางท่องเที่ยวมาให้เราเลยค่ะ พอตกลงปลงใจเรื่องราคาและเวลากันเรียบร้อย เอเยนต์ก็จะส่งจดหมายเชิญมาให้เราประกอบการขอวีซ่า หลังจากได้วีซ่าแล้วเราต้องส่งวีซ่าให้กับเอเยนต์เพื่อที่ทางปากีสถานจะได้ออกใบอนุญาตท่องเที่ยวให้กับเราค่ะ”
“มาถึงตรงนี้การหาเพื่อนร่วมทริปน่าจะเป็นเรื่องยุ่งยากกว่าการวางแผนท่องเที่ยว แต่เราก็ได้ผู้กล้า ป้า ๆ ลุง ๆ วัยเดียวกันมาร่วมทริปทั้งหมด 8 คนค่ะ ถือเป็นกลุ่มวัยเลข 5 ที่ใจหยุดอยู่แค่ 15 แถมมีเวลาว่าง เพราะทำงานระดับบริหาร มีลูกน้องซ้ายขวาคอยช่วยทำงาน การไปเที่ยว 2 อาทิตย์เลยกลายเป็นเรื่องเบา ๆ และถือเป็นการซ้อมเกษียณไปในตัว”
“Fairy Meadow เป็นจุดท่องเที่ยวที่ไม่ควรพลาดด้วยประการทั้งปวงค่ะ ตลอดทางขึ้นเขาไป Fairy Meadow เป็นช่วงเวลา 2 ชั่วโมงที่เรียกว่าระทึกที่สุดในชีวิตการเดินทางก็ว่าได้ เส้นทางที่ลัดเลาะไปตามไหล่เขาปูลาดด้วยก้อนหินเล็กบ้างใหญ่บ้าง ทางแคบจนรถแทบจะสวนกันไม่ได้ อีกด้านของถนนเป็นเหวลึกที่มองลงไปไม่เห็นก้นเหว ทางคดเคี้ยวไม่เห็นช่วงที่เป็นเส้นตรง บางครั้งหักศอก บางทีพับ 180 องศา รถจี๊ปที่เรานั่งก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดพร้อมจะหลุดเป็นชิ้น ๆ ได้ง่าย ๆ พระอาทิตย์ก็ใกล้ตกก่อนที่เราจะถึงจุดหมาย ทำให้ต้องนั่งลุ้นมือเปียกอยู่ในความมืด ซึ่งก็ดีไปอย่างคือทำให้เราไม่เห็นความลึกของเหว (ซึ่งภาพในจินตนาการอาจจะแย่กว่าความเป็นจริง! ไม่รู้แบบไหนดีกว่ากัน)”
“พอเราถึงจุดลงรถก็เปลี่ยนไปขี่ม้า (ท่ามกลางแสงจันทร์) ต่ออีก 1 ชั่วโมงสู่ยอดเขาที่เป็นจุดหมายของเราค่ะ เราเห็น Fairy Meadow ครั้งแรกในตอนเช้าหลังจากผ่านคืนที่หนาวมากจนนอนไม่หลับในกระท่อมเล็ก ๆ กลางป่า และถึงจะเพิ่งเปิดเดือนตุลาคม แต่ Fairy Meadow ก็ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนสวยงาม ไกลออกไปมี Nanga Parbat ยอดเขาสูงอันดับ 9 ของโลกเป็นฉากหลัง ทุกคนลงความเห็นว่าสวยติดตาตรึงใจ คุ้มกับที่ต้องทนทรมานนั่งรถขึ้นมาบนนี้ แต่สิ่งที่ทุกคนประทับใจมากกว่าความสวย ก็คือการเดินทางอันแสนทรหดขึ้นสู่ Fairy Meadow”
“อีกสถานที่ที่ไม่ควรพลาดของ Gilgit-Baltistan คือ Hunza Valley ที่เต็มไปด้วยสถานที่สวยแปลกตา ไม่ว่าจะเป็นทะเลสาบ Atta Abad ที่น้ำเป็นสีฟ้าสดใสเหมือนใครทำสีหกใส่ ได้หวาดเสียวเล็ก ๆ กับการเดินข้ามสะพานแขวนข้ามหุบเขาที่ทางเดินบนสะพานมีช่องว่างกว้างกว่าไม้แผ่นกระดาน มีฤดูใบไม้เปลี่ยนสีช่วยเพิ่มสีสันทั้งเหลือง ส้ม แดงสอดแซมไปกับภูเขาสูงตระหง่าน สวยจนเก็บภาพเต็ม memory card เป็นภาพประทับใจที่ทำให้พวกเราอยากกลับไปอีกที”
“ถ้าเทียบสภาพถนนหนทางของคาลาโคลัม ไฮเวย์ (ถนนที่ใช้เดินทางระหว่างเมืองใน Gilgit-Baltistan) กับถนนแถบเลห์ ลาดักแล้ว ถือว่าดีมาก ๆ เพราะทางการจีนเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ควักกระเป๋าร่วมกับปากีสถานทำถนนให้เกือบตลอดเส้นทาง เป็นถนนลาดยางอย่างดี”
“แต่อุปสรรคของการเดินทางในแถบเทือกเขาคาลาโคลัมก็คงเหมือน ๆ กับเทือกเขาหิมาลัยทั่วไป คือ ดินถล่ม หินสไลด์ แค่ฝนตกปรอย ๆ เปลือกโลกยังไม่ทันขยับร่าง ดินหินก็พากันร่วงกราวลงมากลบถนนจนมิด ทำเอามนุษย์ตัวจิ๋วกับรถคันกระจ้อย ติดแหงกกันหลาย ๆ ชั่วโมง ถึงข้ามวันข้ามคืน เดือดร้อนต้องหาที่พักเอาตามมีตามเกิด”
“รถติดแหงกกันเป็นขบวนหลายสิบคัน แต่ห้องพักแถวนั้นมีจำกัดเลยเกิดการแย่งชิงที่พักกันขึ้นค่ะ โชคดีเราได้ที่ซุกหัวนอน สภาพห้องไม่อยากบรรยาย เพราะถ้าเป็นเวลาปกติคงเมินหน้าหนีร้องยี้ใส่ แต่นาทีนั้นทำให้เราไม่มีทางเลือก ผ้าปูเตียงและผ้าห่มผ่านนักเดินทางมาอย่างโชกโชน แต่ดูแล้วคงไม่เคยผ่านการซัก ห้องน้ำมีพร้อมทั้งสบู่ก้อน ผ้าเช็ดตัว และกางเกงใน ทั้งหมดนี้ผ่านมือคนอื่นมาแล้วโดยไม่ผ่านการซักเหมือนกัน”
“นอกจากที่พักที่เราเจอ (และเหนือความคาดหมาย) โรงแรมส่วนใหญ่สะอาดสะอ้านค่ะ บางโรงแรมมีผ้าห่มไฟฟ้า บางที่มีเตาแก๊สให้ความอบอุ่น บางแห่งไม่มีเครื่องทำความอุ่น แต่แจกผ้าห่มไม่อั้น ทำให้เราผ่านความหนาวเย็นเข้ากระดูกของเดือนตุลาคมมาได้ ส่วนน้ำร้อนสำหรับอาบก็มีบ้างไม่มีบ้าง แต่อากาศหนาว ๆ เราไม่ต้องอาบน้ำทุกวันก็ได้นี่ จริงไหม”
“ในเรื่องอาหารการกิน ส่วนมากเป็นอาหารแขกที่ไม่ค่อยแขก และอาหารจีนแบบแขก ๆ พวกหมี่ผัดต่าง ๆ ใครที่ลิ้นเทพควรพกพริกน้ำปลามาจากบ้านแล้วให้ร้านอาหารทำไข่เจียวให้ น่าจะระทมน้อยลง แล้วปล่อยให้พวกลิ้นจระเข้อร่อยกับ local gourmet กันไป ผลไม้ตามฤดูกาลอย่างเชอรี่ แอปริคอต องุ่น มีเยอะจนต้องเอามาทำเป็นผลไม้อบแห้ง กลายเป็นสินค้าขึ้นชื่อจาก Gilgit ส่วนช่วงที่ไปเที่ยวเป็นฤดูแอปเปิ้ลพอดี เราลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าเป็นแอปเปิ้ลที่อร่อยที่สุดในสามโลก”
“ผู้คนใน Gilgit-Baltistan ดำเนินชีวิตเรียบง่ายด้วยการทำเกษตรกรรมค่ะ ปลูกผลไม้หรือผลิตผลจำพวกถั่ว และด้วยความสวยงามของธรรมชาติ อากาศบริสุทธิ์ ผลหมากรากไม้อุดมสมบูรณ์ น่าจะมีส่วนทำให้ชาว Gilgit-Baltistan เป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส และเป็นมิตรกับนักท่องเที่ยว บ้านเรือนส่วนใหญ่ ปลูกสร้างแบบง่าย ๆ เป็นบ้านชั้นเดียว มีห้องโถงอยู่ตรงกลางบ้านไว้สำหรับทุกกิจกรรม หลายครั้งเราได้รับเชิญให้เข้าไปนั่งในบ้าน แล้วเจ้าของบ้านก็นำเอาขนมและผลไม้ออกมาต้อนรับเราค่ะ บางครั้งคุณลุงเจ้าของบ้านก็เล่นดนตรีให้เราฟังด้วย เด็ก ๆ มีความอยากรู้อยากเห็น ร่าเริงและชอบถ่ายรูป ไม่แปลกใจเลยที่มีคนบอกว่า Gilgit-Baltistan มีประชากรที่อายุยืนยาวที่สุดในโลก”
“ที่สุดของทริปนี้คือ เราได้อิ่มเอมกับธรรมชาติที่สวยงาม ความสูงใหญ่ของเทือกเขา และความลึกสุดหยั่งของหุบเหว ทำให้เรารู้ซึ้งถึงความกระจ้อยร่อยของมนุษย์ที่มักหลงทะนงตัวว่ายิ่งใหญ่ ไหนจะสีสันจัดจ้านของแม่น้ำ ทะเลสาบ และหมู่มวลไม้ ทำให้เรารักโลกนี้มากขึ้น อยากจะช่วยรักษาให้สถานที่สวยงามแบบนี้อยู่คู่กับโลกไปนาน ๆ”
“ปกติแล้วจะเดินทางต่างประเทศประมาณปีละ 2-3 ทริปค่ะ ไปแต่ละครั้งก็ไม่ต่ำกว่า 10 วัน ส่วนในประเทศไม่ค่อยได้นับเพราะนับไม่ไหว แต่ละประเทศจะมีความแตกต่างกันทั้งทางวัฒนธรรม ประเพณี ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ สังคม สิ่งเหล่านี้หล่อหลอมให้ผู้คนแต่ละประเทศมีความแตกต่างกัน บางประเทศเป็นมิตรกับนักเดินทาง บางประเทศดูเย็นชาแต่จริง ๆ แล้วมีน้ำใจกับคนแปลกหน้า การเดินทางทำให้เราได้เรียนรู้และพบเห็นสิ่งใหม่ ๆ การเผชิญปัญหาอุปสรรคและความลำบากในการเดินทางทำให้เรารู้จักปรับตัว ยืดหยุ่น ไม่ยึดติดกับความสบาย กล้าก้าวออกจาก comfort zone เป็นการฝึกการแก้ปัญหา”
“เราเองชอบลองอาหารท้องถิ่น และไม่เคยพกอาหารติดตัวไปจากบ้านเลย ถือเป็นโอกาสได้ลิ้มลองอาหาร local แท้ ๆ การที่เราเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เจอสิ่งที่แปลกแตกต่างและลงคลุกคลีกับคนท้องถิ่น ทำให้เราเปิดใจยอมรับความแตกต่างของผู้คน และไม่ตัดสินใครโดยที่ยังไม่ได้ทำความรู้จักให้มากขึ้น ยังมีอีกหลายประเทศที่อยากไปสัมผัส และคิดว่าจะยังคงเดินทางท่องโลกต่อไปจนกว่าจะเดินไม่ไหวค่ะ”
“ส่วนตัวแล้วชอบเดินทางด้วยรถสาธารณะไม่ว่าจะรถบัส รถไฟ รถใต้ดิน เพราะทำให้เรามีโอกาสได้เจอผู้คนท้องถิ่น ได้พูดคุยแบบรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ได้เห็นวิถีชีวิตที่แตกต่าง ซึ่งถือเป็นเรื่องสนุกและน่าเรียนรู้”
– ปิยรัตน์ ชุณหสวัสดิกุล –
#CountUp
“CountUp เป็นชุมชนของคนวัยเลข 5 ที่เรายังมีความ ‘แอคทีฟ’ กันอยู่ ถึงจะเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่ใจยังรักการกิน ฟิต เที่ยว เปรี้ยวซ่า ไม่แคร์อายุ นำเสนอเรื่องราวของการใช้ชีวิตให้โลกอิจฉาในหลายแง่มุม ทั้งเรื่องกิน เรื่องเที่ยว การดูแลสุขภาพ การออกกำลัง ไลฟ์สไตล์”
“ถึงใจจะยังเด็ก ชาว CountUp ก็ไม่ปฎิเสธว่าร่างกายมีเสื่อมถอยไปตามวัย ดังนั้นสิ่งที่นำเสนอต้องเหมาะกับวัยเลข 5 ที่ใจเต็มร้อย เต็มที่กับทุกวัน”
“เรารู้สึกดีกับการเป็น Friends of CountUp เพราะได้เป็นแรงบันดาลใจให้เพื่อนร่วมวัยอยากออกไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ ทำในสิ่งที่อยากทำในตอนที่สุขภาพยังอำนวย ได้ลองทำสิ่งใหม่ ๆ ที่ยังไม่เคยทำหรือไม่กล้าทำเพราะข้ออ้างร้อยแปด อยากบอกเพื่อน ๆ วัยเราว่าเวลานี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดเพราะหน้าที่การงานมั่นคง และใกล้ถึงเวลาปล่อยวางแล้ว การเงินไม่มีปัญหา ภาระเรื่องลูกเต้าไปหมดแล้ว สุขภาพร่างกายยังไม่ค่อยเสื่อมถอย เราจะไม่ปล่อยนาทีทองนี้ผ่านไปด้วยการจับเจ่าอยู่กับบ้านเลี้ยงหลาน หรือทำตัวเป็นมนุษย์ลุงมนุษย์ป้า แต่เราจะแอคทีฟไปด้วยกัน และจะไม่มีคำว่าเสียดาย ที่ปล่อยให้เวลาที่มีค่านี้ผ่านไปโดยไม่ได้ทำตามฝันของตัวเอง”
[ EXPLORERS ]
พี่บิ๊กและเพื่อนกลุ่ม CountUp
ติดตามหรือมาเป็นเพื่อนกันกับ CountUp
ที่ Facebook page CountUp
หรือ add line: @countup
