เบนซ์-ถาวร ภัสสรศิริกุล เจ้าของเพจ ‘The Gaijin Trips แบกเป้เที่ยวคนเดียว’ เล่าบทเรียนชีวิตหลังเฉียดตายจากการเที่ยวโดยลำพัง และสารพัดเรื่องราวทางความคิด ความปรารถนา ที่เราอยากให้ทุกคนได้อ่านสิ่งที่เบนซ์เผยตัวตนออกมา ผ่านคำถามที่อาจจะไม่ได้คำตอบ และคำถามที่ไม่ใช่คำถามจาก ตู่-ไตรรัตน์ ทรงเผ่า พี่ใหญ่ของบ้านและสวน ExplorersClub
ทำไมยูทูปเบอร์หนุ่มผู้นี้ถึงบอกว่า “ผมไม่ใช่คนชอบท่องเที่ยว” แต่ยังคงออกเดินทางอย่างไม่หยุดหย่อน ทำไมเขาถึงหยิบเอาความเหงามาทำคลิป ทั้ง ๆ ที่รอบตัวเขามีแต่ความอบอุ่น และสิ่งที่เขาอยากทำก่อนแก่ตัวคืออะไร นี่คือชุดความคิดของ ‘เบนซ์ ไกจิน’ ในวันที่ยอมเที่ยวลำพังแบบคนขี้กลัว และยอมแพ้ให้กับบางสิ่งบางอย่างได้ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แปลกดี เวลาที่เรารู้สึกว่าเราทำสิ่งนั้นได้ดี บางทีกลับเป็นสิ่งที่เราไม่เคยตั้งใจจะทำมัน ผมรู้สึกเป็นทุกข์ที่ทำไมปล่อยให้ความรู้สึกแบบนี้ครอบครองพื้นที่ความคิดของผมได้ ผมไม่ได้เจอกับเบนซ์มาระยะหนึ่งแล้ว กลับมาคุยกันอีกครั้งก็ตอนที่เบนซ์ประสบอุบัติเหตุขาหัก เป็นการถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสามิตรสหายคนหนึ่ง
คุณคิดว่าคนเราจะสัมภาษณ์ใครสักคนได้กี่ครั้งกันเชียว คำถามนี้เกิดขึ้นในใจ จนแล้วจนรอดผมก็อดไม่ได้ที่อยากคุยกับเบนซ์อีกครั้ง มันเหมือนมีเรื่องคาใจที่วันนั้นเราคุยกันน้อยไป
เมื่อคราวก่อนเบนซ์ขับรถมาหาผมถึงที่ทำงาน วันนี้ผมขอขับรถไปหาเบนซ์ที่บางแสนบ้าง ถือว่าหายกัน ความคาดหวังอย่างหนึ่งในการเดินทางไปหาเบนซ์ครั้งนี้ คือเราจะได้นั่งคุยกันที่ตึกแถวเก่า ๆ มีแสงเงาสลัว ๆ ตาม โลเกชั่นที่เบนซ์ส่งมา แต่เมื่อยิ่งขับรถเข้าไป ทำไมมันกลายเป็นหมู่บ้านหรูที่ดูกี่ทีก็ไม่มีตึกแถว พอรถจอดเทียบหน้าบ้านที่มีเลขที่บ้านตามที่เบนซ์บอกมา เราทั้งหลายต่างรำพึงรำพันออกมาว่า “มาผิดที่หรือเปล่า”
“สวัสดีครับพี่ตู่ โห! ไม่เจอกันนานเลย”
เบนซ์ออกมาคอยต้อนรับพร้อมทักทายด้วยน้ำเสียงโทนเดียวอย่างที่ทุกคนเคยได้ยินตอนดูคลิปของเขา เบนซ์ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม และพวกเราก็ไม่ได้นั่งคุยในตึกแถวอย่างที่คิด เพราะเบนซ์บอกว่า “อยากให้พี่มาที่บ้านเป็นสื่อแรกมากกว่าครับ”
เรานั่งคุยกันที่บ้านหลังใหญ่ที่เบนซ์บอกว่าอาศัยกันเพียงสองคนกับหนึ่งตัว ผมยอมรับตามตรงกับเบนซ์ว่าก่อนมาก็ยังไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเบนซ์ เพราะเชื่อว่าสิ่งที่เราคุยกันมันก็คงไม่ต่างจากที่คนอื่น ๆ คุย เช่น เบนซ์ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร แต่สิ่งที่ทำให้ผมคายกังวลได้ดีที่สุดก็คือตัวเบนซ์นี่แหละที่เอ่ยปากเริ่มต้นกับผมก่อน
“ผมชอบคุยกับพี่ตู่ คนที่ตั้งใจสัมภาษณ์แบบพี่อะ คุยสนุก เพราะคำถามที่พี่ตั้งมา มันทำให้ผมคายตัวเองและเผยตัวตนออกมา”
ผมคิด ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรามาคุยกันแบบคำถามที่อาจจะไม่ได้คำตอบ หรือคำถามที่ไม่ใช่คำถามดีไหม ยังไม่ทันพูดจบ เบนซ์ขอตัวไปยกเก้าอี้แบบที่ผมนั่งมานั่งเป็นเพื่อน “เพราะเบนซ์เชื่อว่าวันนี้ยาวแน่นอน แล้วเดี๋ยวคุยกับพี่เสร็จเบนซ์จะลงเสียง EP. ต่อไป” ซึ่งผมก็ไม่กล้าที่จะล้วงลูกถามว่า EP. หน้าเที่ยวที่ไหน
ผมเปิดประเด็นกับเบนซ์ตรง ๆ อีกครั้งเลยว่า ผมไม่รู้จะถามอะไรก็เลยไปโพสต์เฟซบุ๊กบอกเพื่อน ๆ ว่าจะมาคุยกับ ‘เบนซ์ ไกจิน’ ใครอยากรู้อะไรให้ถามมา แต่สิ่งที่ได้กลับมามันไม่ใช่คำถาม แต่เป็นตัวพิมพ์ที่พิมพ์คำว่า “กรี๊ด” แบบลั่นเฟซ บางคนว่า “อิจฉาอยากไปด้วย” จะบอกว่าเพื่อนผม เป็นแฟนคลับเบนซ์เยอะมาก
เบนซ์ถามด้วยความดีใจว่า “เพื่อนพี่นี่รุ่นพี่เลยใช่ไหมครับ” ผมตอบ “หลากหลายครับ มีหลายรุ่น”
เบนซ์เลยเล่าว่า “ทุกวันนี้เวลาไปเที่ยวที่ไหนก็แล้วแต่ หรือไปกินข้าวในตลาดที่บางแสน ก็มีคนมาขอถ่ายรูปนะ อันนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ที่แปลกคือ เขาถ่ายไปฝากพ่อ แม่เขา ว่ามาเจอเราด้วย ผมเลยคิดเอาเองว่าเราคงเป็นสื่อที่เหมาะกับกลุ่มคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ไปแล้ว”
เคยถามเขาไหมว่าทำไม ? .
“หลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมพูดเพราะ ไม่หยาบ กระโชกโฮกฮาก พูดเรื่อย ๆ เวลาเขาดูแล้วสบายใจที่จะดู แล้วทำให้ท่านทั้งหลายคิดถึงวัยหนุ่มสาวที่ผ่านมา คิดว่าสื่อแบบที่เราทำมันอ่อนโยนต่อหัวใจเขา เพราะทุกวันนี้สื่อสมัยใหม่มักมีคำหยาบแล้วเขาตามไม่ไหว”.
แต่อีกมุมผมคิดว่าเบนซ์ทำให้หลายคนมีกำลังใจ และเป็นแรงบันดาลใจให้เขากล้าที่จะออกมาทำอะไรคนเดียวแบบนี้
“ผมไม่เคยมองตัวเองมุมนี้ครับ เรื่องแรงบันดาลใจเนี่ย เพราะทุกครั้งที่เราออกเดินทาง มันเหมือนเราไปขออะไรจากคนอื่นมากกว่าที่จะไปให้เขา ผมอาจเป็นคนที่ให้แรงบันดาลใจไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่าแรงบันดาลใจที่ให้คนอื่น มันเกิดขึ้นจากการที่เราไปขอจากความทรงจำ และความช่วยเหลือจากคนที่ผมพบเจอ”
“ทุกอย่างที่ขอมาจากเขา แล้วเอามาไว้ที่ตัวเรา สุดท้ายมันถูกปล่อยไปด้วยอารมณ์ของงานเรา กลับกลายว่าสิ่งนี้มันสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนอื่นได้ ซึ่งไม่เคยมอง และไม่เคยให้ค่าตัวเองขนาดนั้นครับ แต่ก็ดีใจที่ทำสื่อแล้ว คนดูมีความสุขมากกว่า ผมไม่กล้าเป็นคนที่ให้แรงบันดาลใจใครครับ”
เบนซ์ยังคงถ่อมตัวเหมือนเดิม ไม่ต่างจากครั้งแรกที่เจอ แต่ในมุมมองของผม นอกจากแรงบันดาลใจแล้ว เบนซ์ยังให้อาชีพกับคนท้องถิ่นอีกด้วยนะ
“ก็มีหลายที่ครับ ซึ่งผมก็ไม่คิดอีกเหมือนกันว่าสื่อของผมจะมีพลังขนาดนั้น อย่างที่พักที่ผมไปพักในแต่ละที่มักโทรกลับมาบอกว่า ขอบคุณมาก ๆ ที่ทำให้ที่พักของเขามีคนมาเข้าพัก จากที่ไม่มีคนเลยก็กลับมาคึกคักเพราะการดูเราเพียงครั้งเดียว”
“อย่างล่าสุดผมไปที่สะกาดบุรีมา แล้วรถมอเตอร์ไซค์เสีย ก็มีพี่คนหนึ่งขับรถผ่านมาแล้วช่วยเหลือผม ผมรู้สึกถึงความมีน้ำใจของพี่เขา และเราก็คุยกันถูกคอมาก พี่เขาเลยพาเที่ยว ชมวิวจุดโน้น จุดนี้ สุดท้ายเรามารู้ว่าพี่เขาทำที่พักด้วย และเพิ่งเปิดได้ยังไม่ถึงเดือน ผมเลยขอไปพักที่ของพี่คนนี้เลย ไหน ๆ ก็นอนนี่แล้วก็ถ่ายเก็บสิ่งดีงาม และบันทึกความทรงจำดี ๆ กับพวกเขาด้วยเลย ที่สำคัญสถานที่ของพี่เขาก็สวยด้วย”
“หลังจากปล่อยคลิปออกไป พี่เขาโทรมาบอกว่า ที่พักเขาเต็มตลอดเลย เพราะมีคนอยากมาตามรอยเบนซ์ ผมรู้สึกว่าสิ่งนี้แหละเติมเต็มตัวเราแบบที่ไม่ใช่ตัวเงิน คือเราไม่ได้ตั้งใจจะช่วยพี่เขา เขาต่างหากที่ตั้งใจมาช่วยเรา สุดท้ายมันเลยกลายเป็นเรื่องที่คนต้องช่วยเหลือกันและกัน มีความสุขกันทั้งสองฝ่าย ผมว่าความสำเร็จของคนทำสื่อนอกเหนือจากเงินตราแล้ว การทำประโยชน์ให้กับคนอื่น ๆ ได้มีกินมีใช้ มีความสุข ผมว่านี่แหละความสำเร็จที่แท้จริง”
4 ปีกว่าที่ไม่ได้ตั้งใจจะเป็นยูทูปเบอร์ ความคิดวันนั้น กับความคิดวันนี้ต่างไปไหม
“ต่างนะพี่ เบนซ์วันนั้นหาความสุขจากการกินดื่ม สังสรรค์ แล้วก็มองว่าเราจำเป็นต้องสู้ชีวิตเพื่อหาเงินเป็นจริงเป็นจัง แต่วันนี้เรากลับมองว่า เราค้นหาความชอบมากกว่า อาจเป็นเพราะเริ่มมีเงินด้วยมั้ง (หัวเราะ) เป็นเงินที่ได้มาจากการทำช่อง ซึ่งก็เป็นเงินที่ได้มาด้วยความไม่ตั้งใจ ตอนแรกตั้งใจหาเงินแทบตาย คุยกับลูกค้าต้องเหน็ดเหนื่อย กว่าจะได้เงินมาก็ยากลำบาก แต่สุดท้ายเรายอมที่จะไม่ทำงานหนัก เรายอมที่จะจนลงครึ่งหนึ่ง เอาเวลาที่ได้มาไปเดินทางท่องเที่ยวหาความสุขใส่ตัว แต่มันกลับได้เงินมากขึ้น มันทำให้คิดได้ว่า เรามีกินสามมื้อ โดยไม่ต้องหาแบบเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป”
“ทุกวันนี้เบนซ์เลยไม่ไปโฟกัสกับเงินมาก ไม่ได้อยากรวยเท่ากับใครเขา แค่มีอยู่ในมาตรฐานที่ไม่ลำบากก็โอเคแล้วครับ ทุกวันนี้เลยมาดูเรื่องสิ่งที่เราอยากทำมากกว่า เพราะว่าเวลาชีวิตของเรามันเหลือน้อยลงทุกวัน กลัวว่าแก่ตัวไปจะทำไม่ไหว”
เห็นว่าเบนซ์ไม่ชอบเดินทางท่องเที่ยว
“ใช่ครับ ผมไม่ใช่นักเดินทางตัวจริง ซึ่งนักเดินทางที่ผมรู้จักส่วนใหญ่มักมีสถานที่ท่องเที่ยวในใจที่อยากไปก่อนตาย แต่สำหรับเบนซ์ไม่มีครับ และก็เพิ่งรู้ตัวเองว่า ‘ผมไม่ใช่คนที่ชอบท่องเที่ยว’ ฟังดูย้อนแย้งไหม ผมเป็นแบบนี้จริง ๆ นะ แต่ผมชอบที่จะบังคับตัวเองให้ออกไปทำกิจกรรมบางอย่างที่อยู่ข้างนอก แล้วมันก็จะได้สิ่งใหม่เข้ามาในชีวิต”
“อย่างเช่น ไล่ตัวเองให้ไปหิมาลัย ทุกอย่างที่ทำไม่ได้มีลิสต์สักอย่าง แค่รู้สึกว่าอยากทำอะไร แล้วสนับสนุนความคิดตัวเอง แล้วทำมันเลย โดยที่ไม่ให้ทางเลือกกับชีวิตตัวเองมาก ผมชอบตัวเองตรงที่เป็น Mr. Yes Man ชอบลงสนาม ชอบไปทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้กติกา และมักจะไปเรียนรู้กติกาการเอาตัวรอดตรงนั้นเลย สิ่งที่ได้คือบางเหตุการณ์เกิดความผิดพลาด บางเหตุการณ์ก็ง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลย”
“ผมว่าบางครั้งชีวิตก็เหมือนเกมนะครับ เวลาเราเล่นเกม มันจะสนุกตอนเริ่มเล่น พอเราเล่นไปสักพักตัวละครของเรามันเก่งมาก ๆ แล้ว ความสนุกมันก็จะหายไปเรื่อย ๆ น่าเบื่อ ผมโชคดีที่เกิดมาเป็นคนไม่เก่ง ได้นับหนึ่งอยู่ตลอด ไม่เคยท้อกับเรื่องการนับหนึ่ง ผมรู้สึกสนุกกับความรู้สึกแบบนี้มากกว่า และยังยืนยันคำเดิมครับว่า ไม่ชอบการเดินทางท่องเที่ยวเลย จริง ๆ”
บางครั้งการเล่นโดยไม่รู้กติกาก็เกือบเอาชีวิตเราไป
“คือต้องบอกว่าทั้งดีใจและเสียใจที่ลงมา ดีใจที่รอดตาย เสียใจที่ไปไม่สุด อย่างที่บอก ผมมักไม่ให้ทางเลือกกับชีวิตตัวเอง แต่การลงมาครั้งนี้แอบเอาเป็นข้ออ้างเล็ก ๆ ว่า ผมไม่ได้อยากหยุดนะ เจ้าหน้าที่ต่างหากที่บังคับให้เราหยุด”
“คือผมชอบคิดว่าตัวเองต้องแกร่งแบบทหาร พอผมกลับมาจากหิมาลัย มันเลยมีอารมณ์ค้างจากการหยุดเดิน ทั้งที่เรายังอยากผจญภัยอยู่ พอกลับโดยที่ไม่สมหวัง มันเกิดความคาใจครับ ผมเลยเดินทางไปเชียงใหม่เพื่อไปผจญภัยแบบที่ไปหิมาลัยเลย ถ้าเจออะไรที่ท้าทายก็เชื่อว่าต้องสุด แล้วผมก็ไปเจอจุด ๆ หนึ่ง ที่ปิดรกร้างไปแล้ว อารมณ์อยากรู้ อารมณ์ผจญภัย เลือดในกายสูบฉีดว่าครั้งนี้ต้องสุด มันทำให้ผมอยากเข้าไปถ่ายรูปตรงนั้น ก็พยายามเข้าไป”
“มันเริ่มมีกลิ่นความผจญภัยจากหิมาลัยกลับมา ตอนนั้นโดนสั่งให้หยุด แต่ตรงนี้จุดนี้ไม่มีใครมาสั่งให้เราหยุด เราเลยลุยเข้าไปแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ที่สุดผมก็เข้าไปลึกถึงจุดที่ถ่ายรูปได้ โดยไม่สนใจกฏ เชื่อในความเป็นพระเอกของตัวเอง เชื่อว่าคนปกติเขาคงไม่ทำกัน ตอนนั้นคิดอย่างเดียว ถ้าเราทำได้ เราโคตรเท่เลย แอบคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น”
“เมื่อถึงจุดหมายแล้ว ลืมคิดถึงตอนลงเพราะทางชันมาก ขึ้นยากแบบนี้ ตอนลงจะยากขนาดไหน คิดได้เท่านี้ผมก็ร่วงจากจุดนั้นลงสู่เบื้องล่างทันที แล้วกลิ้งลงไปในเหวอีกสิบเมตร ในเวลานั้นคิดอย่างเดียวคือ ตายแน่นอน แต่ก็ยังไม่วายแอบคิดว่า ถ้าตายก็สมกับที่เป็นเราดีเนอะ”
บทเรียนครั้งนี้สอนอะไรเราบ้าง.
“สอนให้เรารู้จักที่จะกลัวอะไรบ้าง จากที่เคยมีชุดความคิดว่า ห้ามกลัว พอเฉียดตาย เลยเพิ่มคำว่า ‘กลัว’ อีกคำหนึ่งไว้กับตัวเลย”
พูดได้ไหมว่าเบนซ์กลัวคำว่าเป็นคนขี้แพ้รึเปล่า
“ใช่ครับพี่ ตอนนี้รู้เลย แพ้บ้างก็ได้ หลังจากเหตุการณ์เฉียดตายครั้งนั้น ทำให้ผมนอนพักฟื้นอยู่สามเดือน ถามหมอตลอดว่าจะกลับมาเดินได้อีกที่เมื่อไหร่ หมอบอกสาม-สี่เดือนก็เดินได้แล้ว ผมนอนนับวันรอเลย พอครบสามเดือนปุ๊บ ผมออกเดินทาง ขับรถตู้ไปพร้อมไม้เท้า มีความกลัวแทรกเข้ามาในชีวิต แต่ก็ยังมีความเป็นคน ๆ เดิมอยู่ที่ไม่กลัว และยังบอกกับตัวเองอีกว่า เราจะไม่เป็นคนขี้แพ้”
“ผมสั่งตัวเองให้ลุก และตื่นออกไปทำกิจกรรมอย่างที่เคย แต่เพิ่มความระมัดระวังภัยมากขึ้น จากนั้นผมกลับไปขึ้นหิมาลัยอีกครั้ง หลังจากผ่านไปเจ็ดเดือน เพื่อพิสูจน์ทุกอย่างว่า ขาใส่เหล็กจะไปถึงยอดได้ไหม ในที่สุดเราก็ทำได้ หายคาใจ ทำในแบบที่ไหว ไม่ฝืนตัวเองแบบครั้งก่อน หิมาลัยรอบนี้จบลงด้วยความภูมิใจที่ไปแบบคนขี้กลัว และยอมแพ้กับบางสิ่งบางอย่างได้ โดยไม่ต้องฝืนร่างกาย”
เห็นว่าเพิ่งกลับจากญี่ปุ่น
“ใช่ครับ ผมพาแฟนไปเที่ยวแบบผู้หญิง ๆ กิน เที่ยว ช้อปปิ้ง ตั้งแต่ทำช่องเบนซ์ ไกจินแล้ว มีเวลาให้ครอบครัวน้อยครับ พยายามแบ่งและจัดสรรเวลาให้คนที่เรารักมากที่สุดครับ อย่างไปเที่ยวญี่ปุ่นนี้ ไม่ใช่แนวเราเลย เบนซ์ก็มีความสุขที่จะทำครับ”
“เบนซ์จะเป็นคนที่ถ้าเราทำเพื่อคนอื่นแล้วจะเต็มที่มากครับ อย่างเช่นทริปนี้ ผมสั่งอาหารให้แฟนทาน แล้วผมนั่งมอง ยิ้ม ที่ได้ดูแลเขาอย่างเต็มที่ แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว ผมเป็นคนโชคดีที่แฟนเข้าใจเราในเรื่องงาน เรื่องการใช้ชีวิต อย่างเวลาที่ผมกลับมาจากการออกไปถ่ายงาน ผมจะอยู่กับเขา 24 ชั่วโมงเลย ใช้ชีวิตกิน เที่ยว เต็มที่”
มีครอบครัว มีคนรักมากมาย แต่ยังเสพติดความเหงาอยู่ในงาน
“ใช่ครับ ผมฟุ้งไปเรื่อยแบบไม่มีสคริปต์ครับ ในความคิด ผมมักจะคิดว่าโลกใบนี้มันเคว้งคว้าง เลยสื่อสารออกมาเป็นตัวตนของเราจริง ๆ อยากออกไปเจอความเหงาในที่ที่มีแค่ตัวเราคนเดียว คือเป็นเพราะว่าเราเป็นคนโชคดีที่มีแต่คนรัก มีแต่คนนึกถึง ก่อนจะเป็นไกจินด้วยซ้ำ อย่างว่าแหละ พอมันมากไปเราก็เลยอยากได้อะไรแบบที่มันหม่น ๆ บ้าง อาจจะดูเหมือนโรคจิต (หัวเราะ) แต่ผมจะเหงาเฉพาะออกทริปนะครับ กลับมาบ้านแล้วก็อบอุ่นเหมือนเดิมครับ”
จากอดีตเด็กเกเรของครอบครัว วันนี้ประสบความสำเร็จในแบบที่ตัวเองเป็น ครอบครัวมองเราอย่างไร
“สิ่งแรกที่ดีที่สุดคือ เขาเลิกบ่นในสิ่งที่เขาชอบบ่น เพราะเขาเชื่อในสิ่งที่เราทำ ถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่ชอบก็ตาม ผมเป็นลูกคนสุดท้องในจำนวนลูกชาย 4 คน ที่ไม่เคยถูกคาดหวังอะไรเลย ถึงขนาดที่ว่าวันหนึ่งถ้าป๊ากับม้าไม่อยู่ฝากพี่ ๆ ดูเบนซ์มันด้วยนะ มันเลยทำให้วัยเด็กของผมสนุกมาก ไม่ทะเยอทะยาน สนุกไปวัน ๆ”
“จนมาพบเส้นทางของการเป็นยูทูปเบอร์ว่าทำแบบนี้มันหาเงินได้ ที่ทำทุกอย่างเพราะว่ามันสนุก ทุกวันนี้ยังสนุกอยู่ ป๊ากับม้า ก็เข้าใจเรามากขึ้น รู้นะว่าเขาแอบเป็นห่วงแต่ ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ผมทำ”
The Gaijin Trips มาร่วมกับเร่ร่อนได้ยังไง
“เหตุเกิดจากวันหนึ่ง ผมนั่งตัดงานอยู่ที่บ้าน แล้วเปิดจออีกจอหนึ่งเป็นคลิปของพี่เรย์ แมคโดนัลด์ ระหว่างนั้นก็มีแชตอินบ็อกจากเพจของพี่เรย์ทักมา ผมก็คิดว่าตัวปลอมแน่ ๆ พี่เขาทักมาว่า ‘อยากคุยด้วย’ ผมก็ตอบไปแบบฮา ๆ ครับ เพราะไม่คิดว่าจะจริง แล้วพี่เรย์ก็ให้เบอร์ผมมา พอคุยกันเสร็จในอินบ็อกผมยังมานั่งคิดอีกนะ ตัวปลอมให้เบอร์ได้ไงวะ พอถึงเวลานัดคุยก็โทรปรากฏว่าตัวจริง ผมก็กระโดดโลดเต้นเหมือนกันนะ ดีใจได้คุยกับคนที่เราชื่นชอบ”
“พี่เรย์บอกว่า เขาชื่นชมงานเรา มันทำให้ผมเหมือนได้ปริญญาอีกใบเลย ช่วงเวลาที่พูดคุยนั้นมันมีหลายสิ่งที่เชื่อมโยงถึงกันอยู่ในบทสนทนา ตอนนี้พี่เรย์เป็นเหมือนหลังบ้านของผม มีอะไรก็ปรึกษาพี่เขา หรือบางทีพี่เขามีงานอะไรเข้ามาก็จะถามก่อนว่าผมรับไหม ทำไหม ทั้งหมดทำภายใต้ความเป็นตัวเบนซ์เองเลย พูดง่าย ๆ ‘เบนซ์ The Gaijin Trips แบกเป้เที่ยวคนเดียว’ เป็นเด็กในสังกัดของเร่ร่อน ผมเป็นคนมีค่ายครับ (หัวเราะ)”
ได้ข่าวว่าปีหน้าจะมีโปรเจ็กต์มัน ๆ
“ครับ ผมประกาศหาคนร่วมทางด้วยครับ สำหรับทริปปีหน้า ชวนคนเดินทางมาเดินด้วยกัน ตอนนี้ก็มีตอบรับมาเยอะครับ มีผู้ติดตามช่องหลายคนอยากจะเห็นเบนซ์บรรยายถึงชีวิตคนนี้ยังไง”
มีความสุขดี ใช่ไหม
“ดีครับ แต่ก็ยังมีเรื่องงานให้คิดอยู่ตลอด ผมอยากทำโปรเจ็กต์เพิ่ม อย่างที่บอกไว้ตอนต้น ผมเองไม่ได้มีความฝันที่จะทำคลิปท่องเที่ยวอะไรแบบนี้อยู่แล้วครับ และไม่ได้อยากให้คนจดจำว่าเบนซ์เป็นนักเดินทางด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่อยากเป็นจริง ๆ คือผู้กำกับหนัง ถ้าวันหนึ่งผมเก็บข้อมูลได้มากพอและตกผลึกแล้ว จะได้เล่าเรื่องราวของคน ๆ หนึ่งที่ถึงลูกถึงคนจริง ๆ ว่ามันมีคนแบบนี้อยู่ ผมยังต้องเรียนรู้อีกหลายปีครับ และถ้าผมทำได้ นั่นแหละคงจะเป็นคำตอบของคำถามนี้ได้อย่างเต็มปากครับ ว่ามีความสุขจริง ๆ”
EXPLORER: เบนซ์-ถาวร ภัสสรศิริกุล
AUTHOR: ตู่-ไตรรัตน์ ทรงเผ่า
PHOTOGRAPHER: โต้-ณัฐวรรธน์ ไทยเสน
ขอบคุณภาพประกอบเพจ The Gaijin Trips แบกเป้เที่ยวคนเดียว / ชมเรื่องราวการเดินทางของ The Gaijin Trips ได้ที่ https://bit.ly/3Z7QqOn
