จากภาพในฝันเพียงภาพเดียว ก็เพียงพอแล้วที่เป็นแรงขับให้ต้องทำอะไรสักอย่าง อย่างภาพนกพัฟฟินคาบปลาเต็มปาก ยืนเด่นอยู่บนลานดอกไม้ท่ามกลางธรรมชาติบริสุทธิ์ ภาพนั้นติดตรึงในหัวใจป้ากล้องมาตลอด
เมื่อมีโอกาสกลับไปไอร์แลนด์อีกครั้ง ป้ากล้องก็ไม่ขอพลาดที่จะตามหาภาพจากความฝันในครั้งนี้ และที่นี่คือ ไอร์แลนด์ ไม่ใช่ ไอซ์แลนด์
เพราะความคิดถึงลูกสาว ทำให้สาวสุพรรณฯ ต้องเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าออกเดินทาง พร้อมทั้งหอบภาพฝัน ไปตามหาภาพจริง มาเติมเต็มความสุขให้ตัวเอง เริ่มจากขอวีซ่าอังกฤษ แล้วแวะเที่ยวลอนดอนเบา ๆ สัก 3-4 วัน ก่อนบินต่อไปยังไอร์แลนด์ ใช้เวลาเพียงชั่วโมงนิด ๆ ก็ถึงจุดหมาย
ในใจกลางเมืองดับลิน หลายๆบริษัทชั้นนำยึดมุมติดแม่น้ำเป็นทำเลที่ตั้ง
เกาะไอร์แลนด์แบ่งเป็น 2 ส่วน ไอร์แลนด์เหนือ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักร และ สาธารณรัฐไอร์แลนด์ หรือไอร์แลนด์ใต้ที่เป็นประเทศอิสระ เมืองหลวงคือ ดับลิน เมืองทันสมัยที่เป็นศูนย์รวมบริษัทเทคโนโลยีระดับโลก เช่น Facebook และ Google เพราะสภาพอากาศดี ภาษีเป็นมิตร และคนที่นี่ก็อัธยาศัยดี มีรอยยิ้มเป็นเครื่องต้อนรับ ไอร์แลนด์มีประชากรราว 5 ล้านคน ส่วนใหญ่อยู่ในชนบท ทำเกษตรและเลี้ยงสัตว์
ไม่ว่าอยู่ที่ไหน “ป้ากล้อง” ไม่ถนัดเที่ยวเมืองสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะเห็นป้ากล้องตามห้วย หนอง คลองบึงกับบังไพร แค่นั้น การเดินทางมาต่างบ้านต่างเมืองก็เช่นกัน ป้ากล้องอยากเห็นอยากสัมผัสธรรมชาติของบ้านเมืองเขามากกว่า ฉะนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาในการตามหาภาพจริงที่อยู่ในฝันมานาน การเดินทางหลังจากที่ลอนดอนจึงเริ่มต้นนับจากบรรทัดต่อไปนี้
ตามหาพัฟฟินภาพจริงด้วยวิธี Road Trip สู่จุดหมาย
ป้ากล้องออกเดินทางไปยังไอร์แลนด์เหนือ โดยขับรถจากอังกฤษสู่เมือง โดเนกัล (Donegal) ดินแดนเหนือสุดของไอร์แลนด์ ซึ่งเป็นจุดแรกที่หมายมั่นจะได้เห็นพัฟฟินแบบไม่ต้องลงเรือ แต่พอไปถึง พวกเราพบกับสภาพภูมิอากาศที่ไม่สามารถหยุดอยู่ตรงนี้ได้คือ ลมแรงจัด และจุดที่นกอยู่ก็ค่อนข้างไกลเกินกว่าที่จะเก็บภาพสวยๆได้ถนัด แผนจึงเปลี่ยน! เป้าหมายใหม่คือการขึ้นเกาะแทน
จากข้อมูลทำให้ทราบว่า หนึ่งในจุดดูนกพัฟฟินที่สะดวกที่สุดคือ “หมู่เกาะซอลตี้ (Saltee Islands)” เมืองเว็กซ์ฟอร์ด (Wexford) ต้องออกเดินทางแต่เช้าตรู่โดยมีแอดมินไวท์รับบทคนขับรถและไกด์ เพื่อให้ทันเรือรอบ 9.30 น. เมืองเว็กซ์ฟอร์ดอยู่ห่างจากดับลินราว 160 กิโลเมตร ใช้เวลาขับรถประมาณ 2 ชั่วโมง ไปถึงท่าเรือ Kilmore Quay ซึ่งเป็นหมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ น่ารัก
พวกเราจองเรือล่วงหน้าผ่านเว็บไซต์ เป็นเรือเฟอร์รี่ขนาดเล็ก บรรจุผู้โดยสารรอบละ 12 คน จากนั้นเปลี่ยนเป็นเรือยางลำละ 6 คน เพื่อเข้าฝั่ง ไฮไลต์คือ… ต้อง ถอดรองเท้า แล้วแช่เท้าลงน้ำ เดินขึ้นเกาะ! ด้วยเหตุผลที่ว่า เป็นการปกป้องระบบนิเวศของเกาะ ในหลายแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์หรือพื้นที่ธรรมชาติ มักจะมีกฎข้อนี้อยู่เสมอ ที่นี่รับนักท่องเที่ยวได้ไม่มาก นักท่องเที่ยวบนเกาะวันนั้นมีไม่ถึง 100 คน
เลนส์ 600 mm. กับฝูงนกพัฟฟิน
เกาะนี้เสมือนสวรรค์ของช่างภาพ กล้องใหญ่ กล้องเล็ก กล้องโปร พร้อมขาตั้งมาเต็ม รวมถึงตัวป้ากล้องเองด้วย เลนส์ที่ใช้คือ 600 mm. แต่อันที่จริง ถ้าถือไปตัวเดียว แนะนำเป็นเลนส์ซูม เพราะนกอยู่ใกล้ ๆ เยอะมาก ไม่ต้องกลัวว่าจะไปรบกวนนก เพราะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลอย่างดี นักท่องเที่ยวได้รับอนุญาตให้อยู่เฉพาะบนถนนดินที่จัดไว้ ซึ่งมีหลายจุดให้ถ่ายภาพโดยไม่แออัด ทางเดินราบเรียบ เดินง่าย และนกก็ชินกับคนแล้ว เรียกได้ว่า ขึ้นเกาะแล้วสบายใจ ถ่ายรูปได้ฟินมาก!
แม้ตอนนั่งเรือจะเจอคลื่นแรงบ้าง แต่พอเหยียบฝั่ง เดินขึ้นบันได ภาพที่ปรากฏตรงหน้า โอ้โห! สวยตะลึง จริง ๆ
หมู่เกาะซอลตี้… ดินแดนของกษัตริย์ไมเคิล
หมู่เกาะซอลตี้ประกอบด้วย 2 เกาะ เราไปที่เกาะใหญ่ ขนาด 89 เฮกตาร์ อีกเกาะเล็กมีขนาด 37 เฮกตาร์บนเกาะมีเพียงบ้านหนึ่งหลัง หนึ่งเสาธง หนึ่งบัลลังก์ และหนึ่งโอเบลิสก์ สิ่งปลูกสร้างทั้งสามนี้สร้างขึ้นโดย กษัตริย์ไมเคิลที่ 1 มีเรื่องเล่าว่าเขาให้สัญญากับแม่ของเขา ตอนนั้นวัยเพียง 10 ขวบ ว่าเขาจะเป็นเจ้าของเกาะนี้ และในปี 1943 ก็ทำได้จริง “บัลลังก์” สร้างเพื่ออุทิศให้แก่แม่ สิ่งปลูกสร้างเหล่านี้ยังกลายเป็นสัญลักษณ์และจุดนำทางนักท่องเที่ยวไปยังจุดชมพัฟฟินอีกด้วย
บนเกาะมีสัตว์หลากหลาย ทั้งนกถึง 200 ชนิด แมวน้ำสีเทา และบางฤดูกาลอาจเจอวาฬ ทิวทัศน์งดงามเกินบรรยาย ดอกไม้ป่า ก้อนหิน ต้นไม้ และลานหญ้าสลับสีกันอย่างลงตัว ป้ากล้องเดินไปยังหน้าผา พบพัฟฟินทำรังทั้งบนหน้าผาและพื้นดิน ได้ถ่ายภาพแบบใกล้ชิดเต็มที่ ซึ่งแตกต่างจากบ้านเราที่ต้องรอคอยอยู่ในบังไพร แต่ที่นี่ไม่ต้องรอแค่เดินหามุมอย่างเดียว เดี๋ยวพัฟฟินน้อยก็เดินเข้าฉากเอง เหมือนรู้หน้าที่ว่าต้องทำอะไร
พัฟฟิน… นกน้อยผู้กล้าแกร่ง
นกพัฟฟินใช้ชีวิตอยู่ในทะเลเป็นหลัก จะกลับเข้าฝั่งเฉพาะช่วงผสมพันธุ์เดือนเมษายนถึงกรกฎาคมเท่านั้น พวกมันจับคู่และทำรังบริเวณหน้าผาหรือพื้นดิน โดยฟักไข่เพียงฟองเดียว บางคู่ขุดโพรงเอง หรือแย่งโพรงกระต่ายที่มีอยู่มากมายบนเกาะ และจะกลับมาใช้โพรงเดิมทุกปี นกพัฟฟินน่ารัก รูปร่างคล้ายเป็ดผสมเพนกวิน ว่ายน้ำเก่ง ดำน้ำลึกได้ถึง 200 ฟุต ว่ายด้วยพังผืดที่เท้า แล้วบินกลับฝั่งด้วยปีกที่กระพือถึง 400 ครั้งต่อนาที ทำความเร็วได้ 55 ไมล์ต่อชั่วโมง
พัฟฟินจับปลาได้ครั้งละหลายตัว เพราะมีลิ้นหยาบและข้อต่อปากพิเศษที่ช่วยให้บีบปลาไว้ได้แน่น
บางตัวคาบปลาได้ถึง 12 ตัว เลยทีเดียว!
ระหว่างบินกลับฝั่ง ยังต้องหลบการไล่ล่าจาก “โจรสลัดอากาศ” อย่างนกนางนวลและนก Gannets ที่จ้องจะแย่งปลา เห็นแล้วก็ทั้งสงสารทั้งชื่นชมเจ้าตัวเล็กเหล่านี้
เวลาบนเกาะ… เหมือนหลุดเข้าไปในฝัน
สี่ชั่วโมงบนเกาะซอลตี้ ช่างเหมือนการเดินทางเข้าสู่โลกนิทาน โลกที่นกนานาชนิดโผบินเข้าออกตามจังหวะชีวิตของตนเอง ไม่มีเร่ง ไม่มีรีบ มีเพียงความพอดีที่ธรรมชาติบรรจงวางไว้ มนุษย์เราก็เช่นกัน…ต่างคน ต่างจังหวะ ต่างเส้นทางแห่งความสุขและความหมาย แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เราสอดประสานกันได้ คือการทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เมื่อแต่ละคนต่างเติมเต็มบทบาทของตนเอง ครอบครัวก็เปี่ยมสุข สังคมก็สงบงาม บางที… นี่แหละ คือความหมายเรียบง่ายของชีวิต
ขอบคุณที่เดินเคียงข้างกันบนเส้นทางสายธรรมชาติ
ด้วยรักจากใจ…ป้ากล้อง
EXPLORER, AUTHOR, PHOTOGRAPHER : ป้ากล้อง-ธนพร พิชิตพรรณ
