หากพูดถึงประเทศที่มีภูเขาที่สูงติดอันดับโลก หรือมีระดับความสูงเกิน 7,000 เมตร ประเทศปากีสถานจะต้องยกมือขึ้นเป็นคนแรกในคลาสเรียน ด้วยภูมิประเทศมีความหนาแน่นของภูเขาระดับที่ดูจนเมื่อยคอ แล้วสบถ อมก.(โอมายกอด) หรือคำอื่นที่ผมไม่สามารถพิมพ์ลงในนี้ได้เพราะเมื่อยคอจริง ๆ ครับ Rush Lake แห่งปากีสถาน
ภาพของทะเลสาบที่สูงที่สุดในปากีสถาน หลบซ่อนภายในเทือกเขาคาราโครัม (Karakoram) เทือกเขาที่ปรากฏอยู่ด้านหลังธนบัตร 50 รูปีปากีสถาน และตามที่เห็นในภาพโปรโมททริปในเว็บไซต์ รวมถึงเว็บสต็อกภาพชื่อดัง จะเป็นภาพทะเลสาบสีเทอร์ควอยซ์พาโนรามาด้านหลังเต็มไปด้วยภูเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะ ซ้อนเป็นเลเยอร์ขนาดมหึมาสะท้อนผิวน้ำใสราวกับกระจกที่เพิ่งขัดเงา ตกแต่งด้วยดอกไม้แปลกตาหลากสีสันที่ขึ้นริมตลิ่ง Rush Lake แห่งปากีสถาน
Rush Lake ไม่ได้แปลว่าทะเลสาบแห่งความเร่งรีบแต่อย่างใด หากแต่มีชื่อที่น่ารักและชวนให้จินตนาการ คำว่า Rush ในภาษาท้องถิ่นแปลว่า Sparkling ดังนั้นชื่อจริงของเธอก็คือ “ทะเลสาบที่เปล่งประกาย”
ความฝันของผมเริ่มที่เส้นทาง EBC (Everest Base Camp) แต่ไหนมาลงเอย Rush Lake เส้นทางที่ผมไม่คิดจะแพลน และไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน รู้เพียงแค่ว่าจะได้เดินข้ามธารน้ำแข็ง ซึ่งเป็นอะไรที่ชีวิตนี้ก็ยังไม่เคยทำมาก่อน ใจผมหวิวขึ้นมาทันที เพราะผมนึกถึงอุปกรณ์ที่จะต้องเตรียม ที่ผ่านมาผมเดินป่าในไทยจะใช้ของค่อนข้างเขียม ซึ่งก็คือมีเพียงถุงนอนที่จับฉลากของขวัญได้ตอนปีใหม่ และสตั๊ดดอยคู่เก่งที่ผ่านภูกระดึงมาแล้ว ทำให้ผมต้องลงทุนกับรองเท้าดีดีสักคู่ที่จะช่วยเซฟข้อเท้าและกายหยาบที่ไม่รู้ว่าประกันการเดินทางจะเดินทางเข้ามาช่วยได้มั้ย
การเดินเส้นทางนี้จะใช้เวลาทั้งหมด 5 วัน ระยะทางเฉลี่ยต่อวันราว 15 กม. ที่มาพร้อมกับระดับความชันที่อาจทำให้หัวใจเต้นเร็วและแรงจนรู้สึกได้ เลือดกำเดาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เบื่ออาหาร ไอแห้ง นอนไม่ได้ แม้กระทั่งตดแบบควบคุมไม่ได้ ระยะทางสิริรวมก็เกือบๆ 50 กม.หรือไม่ก็อาจจะมากกว่านั้น เพราะผมชอบออกนอกเส้นทางไปถ่ายรูป ภูเขาบางลูกถูกคลุมด้วยก้อนเมฆ บางลูกปรากฏตัวบนฉากท้องฟ้าสะอาด ต่อจากนี้ผมจะไม่เจอที่นอนนุ่มๆ ผ้าห่มหนาๆ สาธารณูปโภคพื้นฐานทุกอย่าง รวมถึงห้องน้ำสำหรับขับถ่าย!
ความดิบของการ Trekking ที่นี่คือ เราจะไม่เห็นหมู่บ้าน ชุมชน จะมีเพียง Shelter ที่ใช้ก้อนหินภูเขาวางเรียงกันอย่างเป็นระบบเป็นโครงสร้างที่แข็งแรงคงทน พวกเขาจะใช้เป็นที่ลี้ภัยปศุสัตว์ในฤดูหนาวให้กับแพะ แกะ และจามรี ตัดภาพมาดูที่พักแรมของผมก็จะเป็นเตนท์รุ่น Summit ที่ทางไกด์เตรียมไว้ให้ และถุงนอนผืนบางราคาไม่เกิน 200 บาท ที่ได้แต่ภาวนาว่าจะอยู่รอดจากความเย็นเยือกของเทือกเขา Karakoram ในทุกคืน
อาการแพ้ความสูงมันเป็นแบบนี้เองเหรอ?เสียงเพื่อนร่วมทางที่มาจากแดนใต้กับเสียงในหัวของผมบ่นออกมาตลอดการไต่ขึ้นยอดเขาผมพยายามเช็คกับเพื่อนร่วมทางที่เคยมีประสบการณ์ไป EBC มาแล้ว ว่าร่างกายจะตอบสนองที่ระดับความสูงที่เท่าไหร่ และเท่าไหร่ควรจะหยุดพัก คำตอบที่ได้ก็คือ 3,000 เมตร เราควรจะได้หยุดพักเพื่อปรับสภาพร่างกาย (Acclimatization) แต่ความเป็นจริงดิบคือดิบกว่าที่คิด เพราะวันแรกเราจะขึ้นรวดเดียว 700 เมตร ที่ผ่านมาผมคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่ระดับน้ำทะเลปานกลางหรืออยู่ระดับ 0 เมตร โดยกำเนิด แต่สภาพกายหยาบที่กำลังหยัดยืนอยู่คือความสูงที่ระดับ3,600 เมตร และวันที่เหลือก็จะขึ้นไปอีก ขึ้นไปอีก….
ปากีสถานถือว่าเป็นบ้านของธารน้ำแข็งด้วยจำนวนมากกว่า 7,000 แห่ง เป็นธารน้ำแข็งที่อยู่นอกขั้วโลก หรืออีกชื่อที่นักวิทยาศาสตร์ที่ศึกษาเรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเรียกก็คือขั้วโลกที่ 3 เกิดจากการทับถมของหิมะมายาวนาน ธารน้ำแข็งเหล่านี้เคลื่อนที่ทุกวันปลายทางธารน้ำแข็งจะละลายกลายเป็นแม่น้ำสายต่างๆ ที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้กับชาวปากี
ความยิ่งใหญ่สามารถมองย้อนขึ้นไปบนยอดเขา ธารน้ำแข็งสีขาวตัดสลับดำ ชวนให้นึกถึงดาวสักดวงที่อยู่ในหนังเรื่อง Interstellar น้ำแข็งก้อนใหญ่เท่ากับตึกแถว 4 ชั้น มันสูงจนคิดว่านี่มันก้อนหินชัดๆ แต่พอเอามือไปจับกลับเย็นแสบ บางจุดก็เหมือนกับสามพันโบกแต่เป็นเวอร์ชั่นน้ำแข็ง ประสบการณ์การเดินข้ามธารน้ำแข็งน่าตื่นเต้น และน่ากลัวในเวลาเดียวกัน นอกจากเสียงการเคลื่อนตัวของธารน้ำแข็งที่ดังเป็นระยะแล้ว ก็จะเป็นพื้นผิวที่ลื่นจากน้ำแข็งบางก้อนที่เริ่มละลาย บวกกับเศษดินที่เคลือบอยู่บนผิวน้ำแข็ง รวมกันแล้วกลายเป็นดิสนีย์ออนไอซ์เวอร์ชั่นปากีที่ไม่ว่ารองเท้าแบรนด์ไหนก็เกาะไม่อยู่
ฤดูร้อนที่นี่โหดกว่าใคร กลางวันร้อนสุดขั้ว กลางคืนหนาวสุดขีด ผมเลือกที่มาในฤดูร้อน เพราะเกรงว่าถ้าเป็นฤดูหนาวน่าจะทรมานร่างกายเกินไป ปรากฏว่าฤดูร้อนก็พังเหมือนกัน ร้อนจนหมดกำลังใจ ร้อนจนอยากได้แตงโมสักชิ้น ร้อนจนอยากเก็บของกลับบ้าน แต่บนนั้นมันก็สงบจนให้เราได้พูดคุยกับตัวเอง ได้เห็นการเชื่อมโยงสรรพสิ่งแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน หากแต่มีเพียงน้องแย้สีส้มเท่านั้นที่เป็นเพื่อน(เพื่อนที่ไม่รู้สึกร้อน)ตลอดการเดินทาง ดังนั้นโปรดทาโลชั่นกันแดดให้พร้อม แล้วออกเดินทางไปพร้อมกันเลยครับ
ทุกครั้งก่อนพวกผมจะถึงแคมป์สักประมาณ 1 กม. สุดท้าย ทีมครัวจะเตรียมเวลคัมดริ้งค์ไว้ให้ โดยเครื่องดื่มจะเป็นน้ำแดงคล้ายเฮลบลูบอยสูตรดั้งเดิม เพิ่มเติมคือกลิ่นกุหลาบ และน้ำแตง ไม่ใช่น้ำแตงโม หรือแตงอะไรทั้งสิ้น มันคือชื่อของยี่ห้อเครื่องดื่มผงสำเร็จรูปกลิ่นพีช บาร์เทนเดอร์ของเราจะใช้น้ำจาก Rush Lake มามิกซ์ให้กลมกล่อม ที่สำคัญคือเย็นสดชื่น เพราะนี่คือน้ำทะเลสาบแห่งเดียวบนที่สูงระดับ 4,694 เมตรเลยทีเดียว
ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง มื้อเย็นเสร็จพอดี ผมชะโงกหน้าออกนอกเตนท์ได้พบกับความยิ่งใหญ่ของเอกภพ บนความยิ่งใหญ่ของเทือกเขาคาราโครัม ก่อนเดินทางผมไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอ
ไม่ได้เช็คปฏิทินดวงจันทร์ เพียงแต่พกขาตั้งกล้องสมาร์ทโฟนติดกระเป๋ามาด้วย ทุกอย่างลงตัวต่อเนื่อง เพราะคืนนั้นเป็นเดือนมืด ท้องฟ้าไม่วิปริตแปรปรวน จึงทำให้มองเห็นทางน้ำนม (Milkyway) พาดจากทิศหนึ่งข้ามไปยังทิศหนึ่ง ทุกคนต่างใช้สมาร์ทโฟนหลากแบรนด์
ชั่วโมงนี้จึงเป็นโมงยามแห่งการแชร์เทคนิคการถ่ายภาพทางช้างเผือกด้วยสมาร์ทโฟน ทริปนี้ผมไม่ได้พกกล้องตัวใหญ่มาเลย ผมฝากความหวังไว้กับสมาร์ทโฟนล้วนๆ ซึ่งความเสี่ยงนี้ก็คุ้มค่าจริงๆ
“จ๊าโล่ห์ จ๊าโล่ห์” เสียงตะโกนเรียกของ Abbas ไกด์ลำดับสองที่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่ปิดท้ายกลุ่ม ซึ่งมีความหมายว่า Let’s go ชวนให้หันหลังกลับไปดูภูเขาด้านหลัง พลางยกมือขวาทำท่าทางเหมือนไอเลิฟยู แต่พับนิ้วนางเก็บไว้นิ้วเดียว แล้วยกขึ้นเทียบกับแนวเขา แล้วบอกว่าเห็นยอดแหลมคมนู่นมั้ย ยอดนั้นมีชื่อว่า Ladyfinger Peak แต่เป็นเวอร์ชั่นที่ไม่เหลือหิมะปกคลุม
ช่างภาพสายธรรมชาติต่างเดินทางมาที่นี่เพื่อบันทึกภาพยอดเขาที่มีความยูนีคแห่งนี้กันไม่ขาดสาย พวกเราหยุดดูเพียงไม่กี่นาที นิ้วมือหญิงสาวก็หายวับจากสภาพอากาศแปรปรวน
หลังจากนั่งรถไต่ระดับความสูงความดันในหูเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว กลืนน้ำลายจนอิ่มก็ยังไม่หาย นี่คือหมู่บ้านที่น่าจะอยู่สูงติดอันดับต้นๆ ของปากีสถาน หมู่บ้านที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเทรคกิ้งหลากหลายเส้นทาง
Hopar Valley ขึ้นชื่อเรื่องการทำสวนแอปริคอต และสวนแอปเปิ้ล สีเขียวของหมู่บ้านนี้ได้มาเพราะฤดูร้อน
หากเป็นฤดูหนาวก็จะมีหิมะฉาบทั้งแผ่นดิน แต่ฤดูร้อนก็ไม่ได้ช่วยให้ร้อนแต่อย่างใด เพราะข้างหมู่บ้านมีธารน้ำแข็ง Hoper glacier พาดผ่าน ส่งมวลความเย็นเยือกราวกับยืนอยู่หน้าตู้ไอศกรีมร้านสะดวกซื้อ
ขณะกำลังชื่นชมความมหัศจรรย์ของธารน้ำแข็ง ก็มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจไม่แพ้กันนั่นก็คือ ชาวสวนกำลังปีนเก็บลูกแอปริคอต นับว่าเป็นภาพที่หาดูยากจริงๆ ครับ ฮา
ผมสะดุ้งตื่นด้วยเสียงเคาะหน้าต่างของนกสาลิกาขนาดใหญ่ตอนตี 5 เสียงดังฟังชัดเหมือนมือคนเคาะประตูเลย เป็นการปลุกที่โหดร้ายมาก จากที่แพลนตื่น 6 โมงครึ่ง สภาพอากาศหนาวเย็นจนนอนต่อไปไม่ไหว และทุกคนก็เก่งมาก ที่สามารถปลุกวิญญาณตัวเองให้ตื่นขึ้นได้
ช่วงเวลาก่อนเข้านอนจะมีการบรีฟว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นกี่โมง กินข้าวกี่โมง เริ่มเดินกี่โมง และต้องเจอกับอะไรบ้าง ยกเว้นระยะทางที่ไกด์ไม่ค่อยอยากบอก เพราะถ้าบอกอาจจะบั่นทอนสุขภาพใจพวกเราได้ บริเวณนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการเดิน ซึ่งก็คือท้ายหมู่บ้านนั่นเอง
เสียงครืนดังลอยจากที่ไหนสักที่บนธารน้ำแข็ง Hoper glacier ระยะทางจากอีกฝั่งไปยังอีกฝั่ง หากวัดด้วยสายตาดูเหมือนจะใช้เวลาไม่นาน ฟีลเหมือนเดินจากแยกราชประสงค์ไปแยกปทุมวัน แต่มีหินน้ำแข็งกระจัดกระจายก้อนเล็กใหญ่ ไปจนถึงหุบเหวน้ำแข็งที่ต้องกระโดดข้ามให้ใจหวิว หวิวจากการที่ผมกระโดดข้ามรอยแยกไม่พ้น
ด้วยสัมภาระใบใหญ่ ทำให้คำนวณระยะคลาดเคลื่อน เข่าผมกระแทกลงบนก้อนน้ำแข็งอย่างแรง ไม่รู้สึกเจ็บ แต่รู้สึกชา ผมคิดว่ากระดูกน่าจะหักเป็นที่เรียบร้อย แต่โชคยังเข้าข้างเมื่อถกขากางเกงขึ้น พบว่ามีเพียงแผลที่เลือดกำลังไหลซิบ กับรอยฟกช้ำที่ทำให้ผมต้องเดินอย่างระมัดระวังมากขึ้น
พอพ้นธารน้ำแข็งแรกมาได้ก็จะพบกับ Shelter ที่เป็นสถานปศุสัตว์ให้น้องแพะและน้องจามรีหลบหิมะในช่วงฤดูหนาวที่ใกล้เข้ามา หากสังเกตโดยรอบจะมองไม่เห็นต้นไม้เลยสักต้น ฤดูหนาวที่นี่ทารุณมาก
ลูกหาบบอกว่าแผ่นดินจะขาวโพลน มองไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใด ๆ เลย
ก่อนที่จะถึงแคมป์ Badicocor ซึ่งเป็นแคมป์แรก เวลาก็ล่วงเลยกว่า 5 ชั่วโมง บริเวณนี้เหมือนมีการจัดวางก้อนหินไว้บนผืนทรายร้อนระอุตัดสลับเนินสูงดูแปลกตาเหมือนกำลังตามหา spice ในภาพยนตร์เรื่อง Dune
ทริปนี้จะมีครัวกลางสำหรับเลี้ยงสมาชิกแบ่งเป็นลูกหาบ 18 ชีวิต, เชฟ 2 คน, ผู้ช่วยเชฟ 2 คน, ไกด์ 1 คน, เจ้าของบริษัททัวร์ 1 คน และสมาชิกที่มาจากประเทศไทยอีก 5 คน
เมนูแรกตอนไปถึงแคมป์ไม่ใช่น้ำแข็งไส หรือของหวานเย็นๆ แต่เป็นมาม่ามังสวิรัติร้อนๆ ซดท้าแดดกันไปเลย ส่วนอาหารหลักของพวกเราคือ จาปาตีแผ่นหนึบจิ้มแกงไก่มาซาลา แต่เมนูที่ว้าวที่สุดก็คือ ต้มยำไก่แบบไม่มีเครื่องต้มยำ ที่ทีมครัวกลางได้เปิดสูตรดูในยูทูปก่อนมาทริปนี้
นี่คือเวลา 2 ทุ่ม ด้วยความที่อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลปานกลางที่ 3,500 เมตร ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มโพล้เพล้ บรรยากาศเย็นลงผิดถนัดกับตอนกลางวัน
ผมรื้อเสื้อกันหนาวออกมาสองตัว ฝั่งลูกหาบยังไม่ลุกหนีไปจากกองไฟ ไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงบทสนทนาถึงความเหนื่อยล้าของวันนี้ วิวที่แปลกตา กับเสียงฟืนแตกเป็นซาวด์แทร็คของค่ำคืนนี้
วันที่ 2 จะเป็นการไต่ระดับความสูงจาก 3,500 เมตร สู่ 4,694 เมตร ก็คือขึ้นอย่างเดียว ไม่มีพื้นราบ ไม่มีต้นไม้ มีแต่พุ่มไม้เตี้ย ๆ ผมเลือกที่จะนั่งลงบนก้อนหินเล็กๆ แล้วหันหลังให้แดด ซึ่งเวลาจะลุกขึ้นก็ต้องใช้พลังงานมหาศาล การเดินทางไกลภายใต้สภาพอากาศร้อนจัดจำเป็นต้องจิบน้ำบ่อยๆ เพื่อป้องกันกล้ามเนื้อหดเกร็งจนเป็นตะคริว
ด้านหลังของผมเป็น Ultar Sar Peak ที่มีความสูงระดับ 7,388 เมตร ด้านขวาของ Ladyfinger Peak อยู่แนวเขาเดียวกันเลย
การได้เห็นภาพกว้างของเส้นทางที่เดินขึ้นมา ความรู้สึกก็เหมือนได้รีเฟล็คตัวเองทุกก้าว
ได้เห็นการเชื่อมโยงของธรรมชาติ ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงทางความรู้สึก ทบทวนเหตุผลของการมาอยู่ตรงนี้ ความเหนื่อยถูกทดแทนด้วยความตื่นตาอีกครั้งกับ Miar Peak โรงงานผลิตน้ำแข็งที่เพิ่งเดินข้ามด้านล่างนั่นเอง ตอนนี้โทรศัพท์ผมใช้วอลเปเปอร์ภาพนี้อยู่แหละ
มีใครอยู่บนนั้นบ้าง… คำตอบคือ แย้!
ความเร็วและจังหวะของแต่ละคนไม่เท่ากันราวกับรสนิยมการฟังเพลง บางคนชอบเพลงอิเล็กโทรนิค บางคนชอบชิลล์เอาท์ ส่วนของผมเป็นอย่างหลัง เรียกว่าเดินแบบจังหวะ Lo-Fi เลยดีกว่า
การเดินช้านอกจากจะมั่นคง (จริงๆ คือหมดแรง) ยังทำให้เราได้มองเห็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กอย่างกิ้งก่าเทือกเขาคาราโครัม ขอเรียกว่า ‘แย้ชั้นสูง’ มีสีกลมกลืนกับก้อนหิน แถมมีสีส้มตามลำตัวที่เหมือนกับไลเคนสีส้มบนก้อนหิน พวกมันวิวัฒนาการได้น่าสนใจสุดๆ เหตุที่เรียกว่าแย้ เพราะมันเหมือนแย้แถวบ้านที่ต่างจังหวัดของผมเลย
เหมือนยิ่งพักยิ่งเหนื่อย ด้วยความที่ภูมิประเทศไม่มีต้นไม้ ร่มเงาหนึ่งเดียวที่ช่วยได้ก็คือ หมวกกันแดด เส้นทางนี้เหมือนยังไม่เป็นที่นิยมนัก เดินมาสองวันเห็นเพียงกลุ่มเดียว พวกเขาเป็นนักเดินทางเจ้าถิ่นที่มาจากเมือง Lahore เดินมาพร้อมกับร่มคนละคัน
คืออันนี้ไอเดียอย่างเจ๋ง เรียบง่าย คุมบัดเจ็ดได้ดี และใบหน้าของทุกคนขาวโพลนไปด้วยโลชั่นกันแดดแบบไม่ซึมลงผิว เปล่าหรอกพวกเขาบอกว่าตั้งใจโบกครีมแบบนี้ เพราะแดดที่นี่โหด แป๊ปเดียวระเหยออกหมดแน่นอน แล้วผมก็ก้มดูที่หลังมือของตัวเองก็พบกับความแดงระดับสิบ แดงแบบจะเป็นมะเร็งมั้ยเนี่ย
อ้าว สมาชิกกลุ่มผมก็มีร่มด้วยเหรอ ไม่เห็นบอกกันเลยว่ามันเป็นไอเท็มที่ต้องมี ส่วนทุกคนก็เตรียมผ้าบลัฟ หมวกปีกกว้าง ถุงมือกันแดด เรียกว่าพะรุงพะรังใช้ได้เลย ปรากฏว่าแพ้ร่มหมดเลย ใครแพลนที่จะมาเทรคกิ้งที่นี่อย่าลืมพกร่มพับมาด้วยนะ
ฤดูร้อนทำให้เห็นทุ่งหญ้าสเตปป์ที่ผ่านช่วงเวลาที่มีหิมะ และอีกแค่อึดใจเดียวก็จะถึงแคมป์ของวันที่สอง ซึ่งเป็นจุดหมายของเส้นทาง Rush Lake จะได้เห็นกันแล้วว่าทะเลสาบจะเปล่งประกายแค่ไหน
เนื่องจากตอนนี้สมาชิกทีมเริ่มอ่อนล้า ปวดหัว หายใจไม่สะดวก เลือดกำเดาไหล ริมฝีปากไหม้จากลมแดด หิวข้าวแต่กินไม่ลง อาการแพ้ความสูงปรากฏชัดเจน กินยาอะไรก็ไม่ทันเสียแล้ว
ทะเลสาบแห่งนี้เลี้ยงชีวิตผู้คนที่ขึ้นมาทำกิจกรรมบนนี้ รวมถึงเป็นพื้นที่เลี้ยงสัตว์ประจำถิ่นอย่างจามรี หรือ Yak ที่ในฤดูร้อนจะถูกต้อนขึ้นมาใช้ส่วนกลางบนเทือกเขา ทั้งหญ้า และแหล่งน้ำจืด จามรีเป็นญาติกับวัวและควาย ถูกใช้เพื่อการบริโภคเนื้อและนม อีกทั้งขนของจามรีก็ใช้เป็นเครื่องนุ่มห่ม เป็นสัตว์พาหนะ ขนยาวของมันถูกออกแบบมาเพื่อลุยกับสภาพอากาศโหดร้ายในฤดูหนาว
ผมใช้เวลาในการถ่ายรูปน้อยมาก รวมถึงเดินสำรวจน้อยมาก เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการพักฟื้นร่างกาย จากที่วันนี้เดินขึ้นมาบนระดับความสูงที่ค่อนข้างมากเกินไป จริงๆ ควรจะต้องพักอีกสักแคมป์เพื่อปรับสภาพร่างกาย (Acclimatization) จนในที่สุดเพื่อนของผมก็กินอะไรไม่ลง
ยาแก้ไอที่ผมเตรียมมาถูกส่งต่อไปยังเพื่อน คืนนั้นเพื่อนของผมก็ไอตลอดทั้งคืน ส่วนผมก็หนาวจนนอนไม่หลับ ทำให้รู้สึกว่าคืนนั้นเป็นค่ำคืนที่ยาวนาน หลับตากี่ครั้งก็ยังไม่เช้า ก็ต้องมาลุ้นกันว่าพรุ่งนี้จะมีแรงเดินมั้ย
จริงๆ กลุ่มผมต้องได้ขึ้นไปชม Rush Peak ที่ความสูงระดับ 5,098 เมตร แต่เนื่องจากมีสภาพอากาศแปรปรวน เมฆปกคลุมยอดเขาหลายยอด ฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะ รวมถึงความล้า หมดแรง กินอะไรไม่ลง ทำให้มติเป็นเอกฉันท์ โดยเลือกที่จะนอนพักฟื้นดูอาการดีกว่า ทุกคนกลัวได้เฝ้า Rush Lake ฮาฮา
ก่อนออกจากแคมป์ Rush Lake อาหารบนโต๊ะพวกเรานั้นแทบไม่ได้ถูกหยิบขึ้นมาเลย อาหารทุกอย่างยังคงน่ากิน และรสชาติดีแน่นอน
แต่ที่ไม่แน่นอนก็คือ ร่างพังๆ ของผมนี่แหละ ผมฝืนกินเพื่อให้ร่างกายได้รับพลังงาน และมีความโชคดีอย่างหนึ่งก็คือ ผมพกแอปเปิ้ล 3 ลูก ที่เหลือจากการซื้อมาขณะที่ผมอยู่เมืองหลวงอิสลามาบัด ผมกัดเข้าไปคำแรก เหมือนมันมีบางอย่างทำให้สดชื่นขึ้นมาอีกครั้งก่อนออกเดินทางลงไปด้านล่าง
นี่คือกรุ๊ปช็อตแรกของพวกเรา หลังจากทีมพาคนไทยเดินขึ้นไป 4,694 เมตร ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มดูเฟรชตลอดเส้นทางแม้จะต้องแบกเสบียงกรังให้กับทุกคน
ร่างกายของทุกคนแตกต่างกัน ต่างพื้นที่อาศัย ต่างสภาพภูมิอากาศ ต่างภูมิประเทศ และไม่สามารถใช้มาตรวัดความแข็งแรงจากการที่เคยลงวิ่งแข่งมาราธอน หรือการเข้าฟิตเนสเป็นประจำ ซึ่งก็อาจพอช่วยได้บ้างนิดหน่อย แต่ความอยู่รอดบนนี้ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของแต่ละคนจริงๆ
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด…บทเพลงรอบกองไฟสไตล์ไทยดังก้องในความคิด ขณะผมหย่อนก้นบนผืนทราย ที่รอบๆ มีพุ่มไม้เตี้ยเป็นกำบัง ห้องน้ำเปิดประทุนมีหลังคาเป็นทางช้างเผือก มี Screen Saver เป็นดาวตก
แล้วผมก็ขอพรว่า “อย่าได้มีใครเดินมาทางนี้เถิด” ทันใดนั้นแสงสว่างจากกองไฟจากเปลวเล็กๆ แต่เมื่อมีลมเข้าไปทำปฏิกิริยา กองไฟก็เริ่มโหมขึ้นสูงราวสองเมตรกว่าๆ ทำให้ผมที่กำลังหลบบริเวณพุ่มไม้ถึงกับตกใจ
เพราะกองไฟได้สร้างความสว่างไปทั่วอาณาบริเวณ รัศมีความสว่างน่าจะอยู่ราว 100 เมตร ความนิ่งและการหลับตาเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องทำ แต่ลืมไปว่าตอนนั้นผมใส่เสื้อแขนยาวสีเหลือง เท่ากับทุกคนที่ยืนล้อมกองไฟอยู่ มองเห็นผมนั่งในพุ่มไม้กันหมดเลย การขอพรกับดาวตกครั้งนี้ไม่ช่วยอะไรเลย
หลังจากที่เต้นรำรอบกองไฟกันจนเหนื่อย ผมก็ได้เรียนรู้ภาษาอูรดูจากพี่น้องลูกหาบเกี่ยวกับการเรียกชื่อสสารวัตถุต่างๆ ในเอกภพของเรา ทุกคำมีความไพเราะ และมีความใกล้เคียงกับภาษาไทยเรา
เช่นคำว่า Sitaray = ดาว, Suraj = ดวงอาทิตย์, Chand = ดวงจันทร์ โดยภาษาอูรดูเกิดจากการหลอมรวมกันหลายภาษา มีตั้งแต่ภาษาเปอร์เซีย ตุรกี อาหรับ ฮินดี และสันสกฤต
ใช่เลย! เราไปยืมภาษาอันหลังสุดมาใช้ในภาษาเรานั่นเอง
ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่มีการบรีฟว่าพรุ่งนี้เราจะเดินไปเส้นทางไหน เจออะไรบ้าง ต้องเตรียมตัวยังไง ยิ่งวันไหนที่ต้องเดินข้ามธารน้ำแข็งอะดรีนาลีนวิ่งพล่านสุด ๆ
แต่การได้เห็นการเคลื่อนไหวของธารน้ำแข็งในรูปแบบของเหลวที่กำลังไหล บ้างก็ธารเล็ก บ้างก็กว้าง กัดกร่อนตามโตรกหิน มันซ่อนข้อความบางอย่าง นอกจากการละลายตามฤดูกาลแล้ว ยังเป็นการละลายที่เกิดจากอุณภูมิโลกที่สูงขึ้นอีกด้วย น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน
ปากีสถานถือว่าเป็นบ้านของธารน้ำแข็งด้วยจำนวนมากกว่า 7,000 แห่ง เป็นธารน้ำแข็งที่อยู่นอกขั้วโลก หรืออีกชื่อที่นักวิทยาศาสตร์ที่ศึกษาเรื่องการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเรียกก็คือ ขั้วโลกที่ 3 เกิดจากการทับถมของหิมะมายาวนาน ธารน้ำแข็งเหล่านี้เคลื่อนที่ทุกวัน
ปลายทางธารน้ำแข็งจะละลายกลายเป็นแม่น้ำสายต่างๆ ที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้กับชาวปากี ความยิ่งใหญ่สามารถมองย้อนขึ้นไปบนยอดเขา ธารน้ำแข็งสีขาวตัดสลับดำ
หลังจากเดินข้ามธารน้ำแข็ง Miar หรือพี่น้องลูกหาบเรียกเป็นชื่อเล่นว่า Crisp glacier เพราะว่าเวลาเดินเหยียบจะมีเสียงกรอบแกรบเหมือนเสียงตอนเคี้ยวขนมอบกรอบนั่นเอง
แม้สมาชิกทีมจะคุ้นชินกับการนั่งรถบนถนนสาย Karakoram Highway ที่ลัดเลาะช่องเขา มีหินร่วงเป็นระยะๆ มีป้ายเตือนแลนด์สไลด์ตลอดเส้นทาง ก็ไม่ได้ทำให้เราหวาดเสียวน้อยลง ทว่าเส้นทางแคบตรงนี้เป็นถนนของแพะและจามรีที่ชาวปากีใช้ต้อนฝูงขึ้นลงภูเขามาช้านาน แคบจนพี่น้องลูกหาบแนะนำให้เก็บโทรศัพท์แล้วโฟกัสที่การเดินอย่างเดียว และให้สังเกตอาการตัวเองให้ดี ห้ามหน้ามืด หรือเป็นลมเด็ดขาด ผมรีบเก็บเข้ากระเป๋าทันที
ด้วยความที่บริษัททัวร์ชื่อ Karakoram Adventure เส้นทางเดินจะธรรมดาไม่ได้ ต้องพาเดินข้ามลำธารที่เชี่ยวกราก ต้องปลดสัมภาระ ถอดรองเท้า ทำตัวให้เบา แล้วตั้งแถวลำเลียงสัมภาระ สภาพเหมือนเป็นผู้ประสบภัยพิบัติ ลำธารที่เห็นนี้มีต้นทางมาจากธารน้ำแข็งที่ละลายจากด้านบนอีกที
ค่ายสุดท้ายของทริปนี้มีชื่อว่า Hamdar ที่เห็นเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวเหมือนสวนหน้าหมู่บ้านจัดสรร ซึ่งเกิดจากมูลแพะมูลแกะที่ Shepherd หรือคนเลี้ยงแกะ ต้อนฝูงสัตว์ขึ้นมาเลี้ยงในช่วงฤดูร้อน
จนกระทั่งน้องเติบโตพร้อมที่จะถูกต้อนเข้าไปขายในตัวเมือง ดังนั้นพวกเขาจึงปักหลักอาศัยบนนี้เป็นเวลานานกว่า 4 เดือน แล้วก็สร้างพื้นที่สีเขียวขึ้นมาเพื่อเป็นอาหารของพวกมันอีกที
แคมป์นี้ถือว่ารีแลกซ์ที่สุดละ มีบ่อน้ำให้ดื่ม มีวิวสวยๆ ให้ได้ชม
คืนสุดท้ายพวกเราลงขันกันซื้อแพะเลี้ยงพี่น้องลูกหาบ ผมไม่แน่ใจว่าตัวไหน ทุกคนดูอารมณ์ดีเมื่อรู้ว่าคืนนี้จะมีอาหารที่เป็นเหมือนมื้อที่รอคอย เหมือนงานเลี้ยงขนาดย่อม
หลายคนบอกว่าโหดร้าย หลายคนมองว่าเป็นเรื่องปกติ เราคงไปห้ามไม่ให้คนที่นี่ทำแบบนี้คงไม่ได้ เราทำได้เพียงมองดู และทำความเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วพี่น้องลูกหาบคนหนึ่งก็เดินมากระซิบว่ากินแพะแล้วร่างกายจะอบอุ่น มีพละกำลัง อ่ะ ลองกินดู
ธารน้ำแข็งแห่งสุดท้าย เป็นธารน้ำแข็งเดียวกันกับขาไป แต่ทุกวันจะมีการเคลื่อนตัวเปลี่ยนรูปตลอดเวลา
จากที่วันแรกที่ผมลื่นธารน้ำแข็ง จนคิดว่าขาหักไปแล้ว
หากเป็นเช่นนั้น เรื่องราวทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น
ผมคงไม่ได้เต้นรอบกองไฟ ทางช้างเผือกคงไม่มีคนชื่นชม แย้บางตัวคงไม่ได้วิ่งหลบผม อาการปวดหัวจากการแพ้ความสูงคงไม่มีโอกาสได้สัมผัส ทะเลสาบ Rush Lake คงได้ยินแค่ชื่อ ไม่มีโอกาสได้ชื่นชม และคงไม่มีโอกาสได้ดื่มกิน
สวัสดีครับ
EXPLORERS : ดำเนิน อรุณราตรี, นิคส์
PHOTOGRAPHERS : ดำเนิน อรุณราตรี, นิคส์
